Güç ve iktidar arttıkça sorumluluk azalır, kuralsızlık alanına giderek daha fazla girilir, ahlak, gelenek ve göreneklere saygı ihtiyacı, tam da en yüksek olduğu dönemde kaybolur. Kral sorumsuzdur ve çıplak olmasında artık bir sakınca yoktur. Krala çıplak olduğunu hatırlatabilirsiniz, belki buna müsamaha gösterir, ama kendisinin çıplaklığından niye utansın ki? Utanma sıradan insanların, toplum yaşamına uyum sağlamak zorunda olanlara düşer. Kişiliğimizin gelişmesinde önemli rol oynayan başkaları ne der fikri ve onlarla ilişkimize yön veren eşitlik, kardeşlik, sıradan bir birey olmanın acı ve mutluluklarını yaşama, kuralları ve sınırları gözetme zorunluluğu kalmayınca, birden ayakları yerden kesilir ve yükselir ruh, yerçekiminin etkisinden kurtularak. Öte yandan ölümlü olduğunu, acı çekebildiğini, kayıpları olduğunu ve gelecekte de olacağını bilmek bu yerçekimsizlik duygusunun dengesini bozar, ruhun bir yüzünün sürekli karanlığa, yok oluşa, hastalıklara, acılara dönmesine, onlarla meşgul olmasına neden olur. Şüphe, yalnızlık, korku kral olmanın bedelidir. Mutsuz olduğu sözlenemez belki, iktidar oyunlarının keyfi yok değildir, ama huzurlu değildir. Yalnızlık, gittiği yolda eşlikçisidir.
Yapay zeka bir gün duygulardan arınmış haliyle mutlağa yakın güce erişirse, "kral çıplak" diyen o çocuğa ne der, ne yapar?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder